درب هاي هوا

توسعه خنك كننده مكانيكي 
مدل مقياس سه چهارم دستگاه يخي گوري در موزه ايالتي جان گوري ، فلوريدادر 1758 ، بنيامين فرانكلين و جان هادلي ، استاد شيمي در دانشگاه كمبريج ، آزمايشي را براي كشف اصل تبخير به عنوان ابزاري براي خنك كردن سريع يك شيء انجام دادند. فرانكلين و هادلي تأييد كردند كه تبخير مايعات بسيار فرار (مانند الكل و اتر) مي تواند براي پايين آوردن درجه حرارت يك جسم گذشته از نقطه انجماد آب مورد استفاده قرار گيرد. آنها آزمايش خود را با لامپ يك دماسنج جيوه به عنوان شيء خود و با حبابهايي كه براي سرعت بخشيدن به تبخير انجام شده انجام دادند.. آنها دماي لامپ دماسنج را تا 14 درجه سانتيگراد (7 درجه فارنهايت) پايين آوردند در حالي كه دماي محيط 18 درجه سانتيگراد (64 درجه فارنهايت) بود. فرانكلين اشاره كرد كه، به زودي پس از آنها به نقطه انجماد آب 0 ° C (32 ° F)، يك فيلم نازك از يخ تشكيل شده بر روي سطح لامپ دماسنج و جرم يخ حدود 6 ميلي متر (بود گذشت 1 / 4  در) ضخيم است كه آنها پس از رسيدن به دماي 14 درجه سانتيگراد (7 درجه فارنهايت) آزمايش را متوقف كردند. فرانكلين در پايان گفت: "از اين آزمايش ممكن است احتمال يخ زدن مرد به مرگ در يك روز گرم تابستان مشاهده شود." [12]

درب هاي هوا

در سال 1820 ، دانشمند و مخترع انگليسي مايكل فارادي كشف كرد كه آمونياك مايع و فشرده شده مي تواند هوا را سرد كند وقتي آمونياك مايع مجاز به تبخير است. در سال 1842 ، پزشك فلوريدا ، جان گوري براي ايجاد يخ از تكنولوژي كمپرسور استفاده كرد ، كه او براي خنك كردن هوا براي بيماران خود در بيمارستان خود در آپالاشيكولا ، فلوريدا استفاده مي كرد.. وي اميدوار بود كه در نهايت از دستگاه يخ ساز خود براي تنظيم دماي ساختمان ها استفاده كند.

كريت

در قرن هفدهم ميلادي ، كرنليس دربل مخترع هلندي "تبديل تابستان به زمستان" را به عنوان شكل اوليه تهويه مطبوع مدرن براي جيمز اول انگليس با افزودن نمك به آب نشان داد. [11]